sssssssss“Upiory” – Jo Nesbo

utworzone przez Zaczytania | Mar 29, 2018 | 0 komentarzy

Kalendarzowa wiosna już nas powitała, ciągle jeszcze jednak krążą upiory zimy i nie chcą zniknąć. Upiory prześladują też Harry’ego Hole. Z czym tym razem zmierzy się komisarz? Jak zwykle Nesbo serwuje nam kawał porządnego brutalnego kryminału. Zapraszam.

Wielki powrót

Harry od trzech lat mieszka w Hongkongu. Tam pracuje,  walczy z nałogami i stara się jakoś żyć z dala od Oslo, od Rakel i od Olega. Jednak to ten ostatni jest powodem, dla którego znów wraca do Oslo. Ginie młody dealer narkotykowy i wszystko wskazuje na to, że zastrzelił go syn Rakel. Harry oczywiście nie wierzy w winę Olega, a przynajmniej nie chce wierzyć. Dowody mówią jedno, a serce zupełnie coś innego.

W Oslo króluje jeden boss narkotykowy zwany Dubajem, który krąży po stolicy niczym duch. Ma monopol na sprzedaż narkotyków i zgarnia do pracy najlepszych dealerów. Oleg, który uciekł z domu i niestety wplątał się w narkotyki  i również pracuje dla Dubaja. Razem z nim pracuje Gusto, który później rzekomo ginie z rąk Olega. Czy tak było naprawdę?

Upiory

Harry ciągle walczy ze swoimi koszmarami. Z przeszłością, z tym co było między nim a Rakel, z Bałwanem, Jimem… nie jest mu łatwo. Upiory krążą i nie chcą mu dać spokoju. Hole próbuje się z nimi uporać wychodząc im naprzeciw. Teraz chce odkryć prawdę o zabójstwie Gusto. Wplątuje się w bardzo niebezpieczną grę. Harry pracuje samodzielnie, nie wraca do policji. Odkrywa wiele tajemnic, bardzo niepezpiecznych.

Nesbo tym razem „pojechał po bandzie”.  Jak zawsze kryminał był pełen tajemnic, fałszywych tropów, drastycznych opisów. Było wszystko za co tak kocham serię z Harrym.  Jednak w „Upiorach” Nesbo przeczołgał mnie emocjonalnie. Harry Hole nigdy jeszcze nie był tak obnażony. Ma blizny na twarzy, ale również wewnątrz.  Poza tym to co zrobił Nesbo na samo zakończenie było naprawdę mocne. Nie chcę tutaj Wam zdradzać szczegółów, bo warto samemu sprawdzić.

A jak Wy odbieracie „Upiory”? Czy Harry Hole też jest Waszym ulubionym wielkim brzydalem? Jakie inne serie kryminalne polecacie?

Wydawnictwo Dolnośląskie – dziękuję za możliwość przeczytania

sssssssssDruga szansa – o serii Kwiat Paproci K.B. Miszczuk

utworzone przez Zaczytania | Mar 17, 2018 | 2 Komentarze

http://ewiku.id.joe.pl/zdjecia_730268-kwiat-paproci.html

Jakiś czas temu na blogu pojawiła się recenzja książki Katarzyny Bereniki-Miszczuk „Szeptucha” https://czytanie-na-sniadanie.pl/szeptucha-katarzyna-barenika-miszczuk/. Wrażenia po lekturze były słabe, ale przyznam szczerze, że ciekawość wzięła górę i chciałam się dowiedzieć jak dalej potoczy się historia Gosi i Mieszka.  Czy Gosława zmądrzeje, czy dowiem się czegoś więcej o słowiańskiej mitologii. Dałam im drugą szansę. Zakupiłam więc audiobooki „Noc Kupały” oraz „Żerca” i przeniosłam się do alternatywnej rzeczywistości. Co z tego wynikło i czy moja ciekawość została zaspokojona – sprawdźcie sami.

„Noc Kupały”

Przed Gosią ciężki czas. Zbliża się kupalnocka i wtedy ma znaleźć kwiat paproci, do którego ustawia się kolejka chętnych. Słowiańscy bogowie i Mieszko już nie mogą się doczekać kiedy sięgną po upragniony kwiat, a każdym kieruje inne pragnienie. Gosława dalej praktykuje u Baby Jagi i poznaje tajniki zawodu szeptuchy. Wydaje się, że ten tajemniczy świat wciąga ją coraz bardziej. Jej związek z Mieszkiem kwitnie, ale żeby nie było za wesoło na horyzoncie pojawia się była, a właściwie podobno nieżywa żona Mieszka, Ote.  Ponadto bogowie uaktywniają się coraz bardziej, zwłaszcza jeden… Oj będzie się działo. Na pewno nie będzie nudno. Komu Gosia podaruje kwiat paproci? Czy Mieszko odzyska śmiertelność i tym samym umrze, a Gosia zostanie sama? Co ukrywa Baba Jaga? Jakie nieziemskie istoty namieszają w życiu bohaterów?

„Żerca”

Po przeżytej Nocy Kupały i zmianach z nią związanych, Mieszko wyjeżdża do Gniezna, a Gosia musi sobie wszystko poukładać. Otrzymała pomoc w zamian za obietnice, które związały ją z bardzo groźną i potężną mocą. Ale życie w Bielinach płynie dalej. Z powodu wydarzeń opisanych w poprzedniej części w miasteczku pojawia się nowy żerca Witek. Jest to młody i przystojny chłopak, który jak się można domyślać zaczyna smalić cholewy do Gosławy.  Co z tego wynika? Mieszko wraca, ale czy między nim a Gosią nic się nie zmieni? Bardzo źle dzieje się w świecie bóstw i boginek. Ktoś poluje na nich i grozi im śmiertelne niebezpieczeństwo. Nie każdy życzliwy okazuje się nim być naprawdę. Moce Gosi są coraz silniejsze, a jej niechęć do zawodu szeptuchy zmniejszyła się praktycznie całkowicie. Już trudno jej wyobrazić sobie życie w innym miejscu niż Bieliny. Na jaw wychodzą kolejne tajemnice jej bliskich.

Plusy

• Dużo więcej wiadomości o słowiańskiej mitologii. Opisy obrzędów słowiańskich, które przybliżają zapomniane już święta typu Noc Kupały dzisiejsza Noc Świętojańska. Taka mała dygresja: nie jestem fanką współczesnych Walentynek, mamy piękną Noc Świętojańską, dlaczego nie można obchodzić pięknego polskiego święta, tylko amerykanizować się na każdym kroku. Parafrazując poetę Polacy nie gęsi swoje święta mają. Wracając do tematu, muszę oddać tym razem autorce to, że zadanie odrobiła na celujący i bardzo szczegółowo przybliżyła nam postaci z ludowych wierzeń, obrzędy, brawo!
• Retrospekcja – poznajemy bliżej przeszłość Mieszka. Dowiadujemy się więcej na temat żyjącego już ponad tysiąc lat przystojniaka. Przybliżana jest nam również historia Polski, oczywiście ubarwiona wyobraźnią autorki, ale zerkając do źródeł historycznych można wiele faktów potwierdzić.
• Postaci Mszczuja i Baby Jagi. Podobało mi się to, że dowiadujemy się więcej o ich przeszłości. Na jaw wychodzą różne tajemnice. Mszczuj bardzo zyskuje w moich oczach pomagając Gosi w trudnej sytuacji. Wiele zachowań Mszczuja i Baby Jagi jest nam łatwiej zrozumieć kiedy mamy o nich nowe informacje.

Minusy

• Gosława. No dobrze, może już nie jest taką totalną hipochondryczką, ale jak głupiutka była taka dalej jest. Jest naiwna i kompletnie nie potrafi przewidywać konsekwencji swoich i nie swoich czynów. Nadal zachowuje się jak rozhisteryzowana nastolatka, pomimo tego, że z Mieszkiem wszystko jest jasne i powinna być pewna jego uczuć. Jej poczucie humoru może komuś odpowiada, ale dla mnie było tak drewniane jak noga stołu (oczywiście drewnianego :P)
• Przewidywalność – głównie dotyczy to „Żercy”. Od samego początku można było przewidzieć rozwiązanie historii, więc tutaj niczym mnie autorka nie zaskoczyła. Ponadto wydarzenia, które niby miały być podszyte tajemnicą były bardzo przewidywalne. Brak elementu zaskoczenia to duży minus tych powieści.

Podsumowanie

Jest trochę lepiej niż w pierwszej części, jednak jeszcze dużo brakuje, żeby była to dobra powieść z mitologią słowiańską w tle. Wymienione plusy to światełko w tunelu. Mam nadzieję, że autorka nadal będzie trzymać poziom w przybliżaniu nam słowiańskich wierzeń. Poza tym pozostali bohaterowie w przeciwieństwie do Gosi dobrze rokują. Mam tu na myśli tych żywych i nieśmiertelnych. Dzięki nim wybryki Gosi może nie będą tak ciężkie do zniesienia ;). Na poprawę zachowania Gosławy nie mam co liczyć. Również język powieści jest lekki i prosty, ale akurat tutaj się nie dziwię, bo nie spodziewałam się ciężkiego języka po opisie na okładce. Powieść łatwa w odbiorze, doskonale nadaje się do słuchania, zwłaszcza w wykonaniu Anny Szawiel. Ponieważ nie wymaga wiele skupienia świetnie się przy niej sprząta i gotuje obiadki :P. Na dziś takie 3 z plusem .

A jakie jest Wasze zdanie? Podejrzewam, że wiele osób się ze mną nie zgodzi, bo przeglądając blogi, to same ochy i achy. Trudno, jakoś to przyjmę na klatę ;). Czekam 😀

sssssssss“I nie było już nikogo” – Agatha Christie

utworzone przez Zaczytania | Mar 1, 2018 | 6 Komentarze

Kolejne spotkanie z Christie

Czytałam już kilka książek Agathy Christie, jednak na blogu pisałam tylko o “Kurtynie“. Teraz postanowiłam wziąć na warsztat “I nie było już nikogo”, dlatego że zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Książka wcześniej mogła być Wam znana pod tytułem “Dziesięciu małych Murzynków“. Tytuł zmieniono na życzenie wnuka Christie ze względu na poprawność polityczną. Jest uważana za jedną z lepszych w dorobku autorki. Czy zasłużenie?

Jeden, dwa, trzy, a mordercą jesteś ty…

Historia zaczyna się od przedstawienia dziesięciu bohaterów, którzy dostali zaproszenie na spotkanie od tajemniczego Owena. Każdy przyjmuje zaproszenie, chociaż nie do końca jest pewien czy zna gospodarza.  Tak oto wszyscy przybywają  na Wyspę Żołnierzyków, gdzie mają nadzieję na miłe spędzenie czasu przy suto zastawionym stole, poznanie ciekawych ludzi, czy dorobienie kilku groszy do pensji. Jednak jak się okazuje żadna z osób nie ma czystego sumienia, co tylko potwierdza donośny głos wydobywający się nagle z gramofonu. Głos ten zarzuca każdemu morderstwo i stawia w stan oskrażenia. Wszyscy są w szoku, zdenerwowani, nie wierzą w to co usłyszeli. Bo i kto chciałby się przyznać do morderstwa? Jednak za chwilę ginie pierwsza osoba, później następna i kolejna. A zabójcy nie ma, albo też każdy mógł dokonać zbrodni. Co więcej z każdym trupem znika ze stołu porcelanowa figurka żołnierzyka, a przyczyna śmierci w dziwny sposób pokrywa się się z dziecięcą rymowanką  “Dziesięciu żołnierzyków”.

Czy znajdą mordercę? Kto będzie następny? Rozpoczyna się wyścig o życie.

Budowanie napięcia, zagadki, to styl charakterystyczny dla Christie.Kolejny raz udaje jej się wspaniale wprowadzać czytelnika w błąd. Kiedy już byłam pewna, że odkryłam mordercę ta osoba ginęła. Do samego końca się myliłam i dopiero rozwiązanie na koniec otworzyło mi oczy. Wtedy wszystko stało się jasne, ale sama do tego bym nie doszła. Książka jest tak dobra, bo ma nie tylko wymiar kryminalny, ale również psychologiczny. Każda z postaci boryka się z wyrzutami sumienia. Życie w stresie, w poczuciu zagrożenia życia sprawia, że dają o sobie znać i wykańczają swoją ofiarę. Bohaterowie popełnili zbrodnie pośrednio, osobiście nie zabili nikogo. Jednak ich działania przyczyniły się do wszystkich zgonów. Czy każdy zrozumiał swoją winę?

Przyznam, że po lekurze “I nie było już nikogo” zastanawiałam się czy w sposób pośredni nikogo nie skrzywdziłam. Nie mówię oczywiście o zbrodni, ale czy nieumyślnie nie sprawiłam nikomu przykrości, czy ktoś nie cierpiał. Książka na pewno zostawia czytelnika z wieloma pytaniami. To jedno z mistrzowskich dzieł autorki. Jeśli nie czytaliście, to gorąco zachęcam.  A jeśli czytaliście, to jestem ciekawa czy zgadzacie się z moją opinią?